Helaas een blogbericht waar ik al ruim een week tegen aan loop te hikken. Het gaat niet goed met me. Ik heb vorige week van dinsdag tot donderdag in het ziekenhuis gelegen, ik was thuis uitgeput geraakt door o.a. pijn en braken. In het ziekenhuis zijn een aantal onderzoeken geweest, zoals een CT-scan. En op donderdag heb ik tijdens een “gezinsgesprek” gehoord van een voor mij verder onbekende, maar wel aardige, internist dat de kanker volledig terug is, en dat ik volledig uitbehandeld ben, aangezien ik geen chemo en of vervolgonderzoek wil. Na het familiegesprek ben ik met een hoop “palliatieve zorg” (lees medicijnen om het leven zo draaglijk mogelijk te maken, zoals morfine) weer thuis aangekomen. En formeel is de zorg voor mij nu overgedragen aan de huisarts, maar die heb ik sindsdien nog niet gezien of gehoord.
En zo voelde ik me de eerste dagen na het ziekenhuis, verdrietig en down, dat het toch niet gelukt is om echt te kunnen genezen met cannabis. En tegelijkertijd een soort rust, nu mag ik gaan, nu is de ellende afgelopen. En daarmee bedoel ik de ellende die ik ervaar sinds mijn darmperforatie en buikvliesontsteking (sinds eind april dus), en alles wat dat tot gevolge gehad heeft, dat is veel voor een mens om mee te moeten maken. Euthanasie komt nu heel dichtbij (ook al ben ik eigenlijk tegen euthanasie, ik wil wel humaan steven, dat doe ik ook met mijn huisdieren). Ik heb al een doodskist uitgezocht (mooi lichtblauw, met vlinders en bloemen, van stof). Ik denk na over welke muziek van Nina Simone ik graag zou willen laten horen. Keuze genoeg, maar zeker zal “I Wish I Knew How It Would Feel To Be Free” door Nina vertolkt worden. De titel zegt al waar het prachtige stuk over gaat, de tekst doet meteen denken aan het prachtige mooie boekje “Jonathan Livingston Zeemeeuw”. Geschikt voor jong en oud, en in ieder geval ook door Nina Simone gelezen. Tijdens haar concert in Montreux in 1976 zingt ze dit nummer en tussendoor zingt ze ”Jonathan seagull ain’t got nothing on me”. De bedoeling was om ook de begraafplaats hier in het bos te bekijken , of er nog mooie plekjes zijn. En natuurlijk een gastenlijst voor “het afscheid” maken. Maar dat is er nog niet van gekomen. Want ik voel me steeds minder terminaal en steeds meer levend. Wat mijn diagnose nu precies is, hoe ik er nu precies voor sta met de kanker weet ik niet. Want een paar dagen geleden kreeg ik schriftelijk vanuit het ziekenhuis mijn huidige diagnose nogmaals, daar had ik om gevraagd. Echter in de mail las ik een nogal ander verhaal dan dat van de internist. Ook slechte berichten, maar de enige overeenkomst die ik kon ontdekken in de twee versies is dat ik nu drie lever uitzaaiingen heb. En dat ik op meerdere plekken aangetaste lymfeklieren heb. Ik heb altijd geweten dat mijn kanker zeer agressief is, ik heb slecht tot niet gedifferentieerde tumoren. Maar in de scan van eind mei leek de lever schoon te zijn. Een paar weken later is er een soort second opinion door een andere radioloog geweest over dezelfde scan en toen bleek er een piepkleine levertumor aanwezig te zijn. Dus door de eerste radioloog gemist. De tweede radioloog ziet het kankerpuntje wel. Amper drie maanden later heb ik drie levertumoren en ze schijnen niet klein te zijn, ik geloof eentje van 1,5 cm erbij. En ik word gelijk “opgegeven”. Zoals ik al zei, ik voel me steeds beter. Gisteren en vandaag heb ik weer voor het eerst boswandelingen gemaakt met Henk, onze hond. Bij vlagen heb ik extreem veel energie. Pijnen worden steeds minder. Mijn redelijk opgezwollen buik is weer normaal plat. Mijn prolabs is sinds drie dagen weg, een prolabs die ik over heb gehouden aan mijn laatste ziekenhuisbezoek, aan de CT-scan. Met name de anticontrastvloeistoffen hebben mijn darm zo van slag heeft gemaakt dat ik 1,5 week met een zeer pijnlijke prolabs van 15 cm heb moeten rondlopen. Maar ook andere tegenvallers gehad. Tijdens mijn laatste ziekenhuisbezoek heb ik teveel bloedverdunners gekregen, dat is mij ook meegegeven voor thuis, een te hoge concentratie. Waardoor de trombosedienst afgelopen dinsdagmiddag, nadat zij mij die ochtend zelf geprikt hadden, bijna in paniek belde dat mijn bloed veels te dun was geworden (INR:10,0) en dat ik zo snel mogelijk vitamine K nodig had als soort tegengif. Wat onze aardige apotheker na sluitingstijd ook meteen is komen brengen. Maar goed, het lijkt nu weer onder controle te zijn. Het verklaarde in ieder geval waarom mijn prolabs steeds begon te bloeden, wat ook doodeng was. Nu heb ik gelukkig weer `een normaal klein stomaatje. Ik heb gisteren mijn 52e verjaardag gevierd, was gezellig en leuk. Het was anders dan ik van plan was. Slechts enkele weken geleden was ik nog van plan een groots feest te gaan geven, mijn boekpresentatiefeestje is tenslotte ook aan mijn neus voorbij gegaan. Het zou binnen dansen worden op Nina Simone en Prince (beiden overleden op 21 april, beiden muzikale genieën), in de tuin zwemmen/praten/spelletjes doen. Gekleurde lampionnen in de bomen en de crocket stond al klaar om gespeeld te worden. Maar goed al snel werd duidelijk dat dit feest niet door kon gaan. En zijn de uitnodigingen nooit de deur uit gegaan. Dus heb ik tegen een enkeling gezegd, ik heb wel koffie met gebak, en als je in de middag even wil komen, dan vind ik dat wel leuk. Uiteindelijk een heerlijke middag gehad met een persoon of 20, heel relaxed, ontspannen, ik vond het een mooie en fijne verjaardag. We hebben gelachen met elkaar, maar ook openlijk gesproken over mijn dood e.d. Het was mooi en goed. Als ik inderdaad binnen afzienbare tijd dood ga, dan ben ik immuun geworden voor de cannabis, ik kan het niet anders verklaren. Ik heb eergisteren weer overlegd met een deskundige op cannabisgebied, met wie ik ook overlegd heb in de kerstvakantie. Hij zei dat het mogelijk is dat ik immuun ben geworden voor cannabis. Van chemo is bekend dat mensen er immuun voor worden, maar van cannabis is het gewoon niet bekend. WAAROM WETEN WE NOG STEEDS ZO WEINIG OVER CANNABIS???? Maar mijn andere verklaring is dat tumoren zijn teruggekomen door dierlijke eiwitten. Iedereen die de documentaire Forks Over Knifes (netflix) kent heeft kunnen zien hoe duidelijk de relatie is tussen dierlijke eiwitten en de ontwikkeling van tumoren. In de documentaire is te zien dat een grote groep ratten met tumoren zeer sterk reageert op een plantaardig of dierlijk dieet. Wanneer de met tumoren besmette ratten veel dierlijke eiwitten krijgen ontwikkelen de tumoren zich, ze groeien. Krijgen de ratten plantaardige eiwitten, dan slinken tot verdwijnen de tumoren. Ik heb de afgelopen paar maanden bijna geleefd op dierlijke eiwitten, vooral sinds ik leef op sondevoeding, allemaal dierlijke eiwitten. Dus sinds ik thuis ben, volledig op plantaardig dieet. Aangezien plantaardige sondevoeding niet verkrijgbaar is, maakt mijn lieve dochter voor mij dagelijks zeer gezonde en voedzame sondevoeding. Ze krijgt tips van een facebookgroep van moeders die sondevoeding maken voor hun kinderen (vaak omdat hun kinderen begonnen te braken van de kant en klare sondevoeding). Ik heb gelukkig ook weer wat eetprikkels. En de helft van mijn dieet bestaat nu uit zelfgemaakte sondevoeding en de andere helft uit gewoon eten (helemaal plantaardig). Natuurlijk ben ik afgevallen door alle toestanden. Maar ik lijk nu niet meer af te vallen. Jullie lezen het al, ik heb weer hoop gekregen, en niet alleen vanwege mijn plantaardige dieet en mijn geslowjuicte groente drankjes, ook vanwege de cannabis. Na het ziekenhuis hebben we een hele goede vaporizer besteld, een Volcano. Een apparaat wat ook gebruikt wordt in Israël voor patiënten. Je inhaleert de cannabis uit een hele grote ballon. Proces gaat gepaard zonder verbrandingsstoffen, de THC wordt puur door verhitting vrij gemaakt uit de cannabis. In ieder geval combineer ik nu druppels cannabisolie die ik in mijn PEGsonde doe met regelmatig zuigen aan de cannabisballon. Op deze manier krijg ik op de meest effectieve manier cannabis binnen. De druppels, via de maag, zijn goed voor mijn lever vooral. En wat via mijn longen binnen komt, gaat direct het bloed in, zonder langs de lever te gaan, waardoor de rest van mijn lichaam nu ook volle lading krijgt, veel meer dan alleen bij oraal, dat weet ik nu van de deskundige. Wie weet, wie weet, gaat het mij er bovenop doen laten komen. Ik denk dat mijn kansen 50-50 zijn nu, maar misschien is dat te optimistisch. Ik kan in ieder geval wel goede vibes en gedachtes gebruiken van een ieder die mij dat gunt. Mocht ik sterven dan zal dat op deze site vermeld worden, daar niet van uitgaand blog ik gewoon verder om ieder op de hoogte te houden. In het september/oktober nummer van Onkruid staat een geweldig interview met mij. Ik heb de tekst al gezien, en ben er erg blij mee. Ik hoop dat het artikel ook veel goeds voor mijn boek zal doen, want nog veel meer mensen zouden het moeten lezen. De Onkruid is eind augustus verkrijgbaar in de winkels. Ik wil eindigen met namen van kankerpatiënten die nog steeds leven dankzij cannabis: Corrie Yelland, kreeg exact 5 jaar geleden anaalkanker, haar enige kans was nog een half jaar leven als ze zich zou laten bestralen. Ze koos niet voor bestralen maar voor cannabisolie. ZE LEEFT NOG STEEDS. Hier een interview met Corrie: https://www.youtube.com/watch?v=lTeJw4nsvQ4 Ook een bijzonder verhaal van Wallace Rose, hij overleefde ver uitgezaaide alvleesklierkanker, dankzij cannabisolie. Alvleesklierkanker is zo’n beetje de meest agressieve kankersoort die er bestaat. Hier is zijn verhaal: https://www.youtube.com/watch?v=vZN1-_lBaxo Joanne Crowther, kreeg in 2009 kanke. Ze heeft zware behandelingen gehad,, dat is ook te zien aan haar gezicht in deze videopname. Op recentere video’s oogt ze heel gezond https://www.youtube.com/watch?v=u-uB1lkGYec Ook het verhaal van mama Jo is bizar. Behalve een zeer agressieve kanker waarvan de gemiddelde overlevingstijd 4 maanden is, had ze vele andere ziektes. Hoor haar verhaal wat er gebeurde na het gebruik van cannabisolie: https://www.youtube.com/watch?v=S8AffIZssL4 Dennis Hill: https://www.youtube.com/watch?v=uOkWbWGAACM En deze is voor mij persoonlijk heel speciaal. Ten eerste omdat het gaat om een kind. En ten tweede omdat zij en ik op exact dezelfde datum de diagnose kregen (13 mei 2012 en ik 13 mei 2014. Een fantastisch kind: https://www.youtube.com/watch?v=TXKjRkkoIOU Monique
17 Reacties
|
Archieven
September 2016
Monique Posthumusschrijver - cannabis expert |